Panie, zrozum moją miłość

Wreszcie od paru dni jestem w Polsce, zmęczona, ale szczęśliwa po szesnastogodzinnym locie. Siedzę w pokoju córki, jest głęboka noc i właściwie chciałam napisać dopiero rano, ale nie mogłam nie utrwalić tej chwili, tak znanej mi z niedalekiej przeszłości. Na dworze jest bardzo ciepło, przez otwarte okno dolatują odgłosy młodzieży siedzącej na ławkach przed domem. Piątkowa, ciepła noc nie pozwala spać spragnionym zabawy młodym ludziom. Fajna jest ta dzielnica, w której mieszkam: cisza, spokój, daleko od zgiełku ulicy. Dzielnica śpi twardym snem, tylko z ławek dobiega śmiech i gwar niepomnych na godzinę młodzieńców. Przed chwilą wyszłam na balkon i patrzyłam w tę ciemność, skąd dochodzi śmiech, szukając w nadziei sylwetki mojego syna. Czy przy tego rodzaju sytuacjach, ten znajomy ból już zawsze będzie ze mną? Tam w oddali siedzą ludzie, być może sączą jakieś piwo, dobrze się bawią, ale dlaczego mojego syna z nimi nie ma? Przed chorobą on też wychodził do znajomych, żeby posiedzieć, pogadać. Później zamknął się na te małe radości, ważniejsze stało się pójście spać. Młody dwudziestokilkuletni chłopak potrafił w piątkowy czy sobotni wieczór już o siódmej leżeć w łóżku. Na moje usilne prośby, żeby wyszedł i spotkał się ze znajomymi, tylko wzruszał beznamiętnie ramionami. On nie należał już do ich świata. Cóż mógł im zaoferować? Jego świat ograniczał się do pokoju - twierdzy, muzyki i czasami przeczytanej książki, gdy miał lepszy dzień. Był przeraźliwie samotny, a przy tym nie miał w sobie na tyle siły, by przebić się przez tę szklaną ścianę. Wiedział i czuł, że tam toczy się życie, tylko on już do niego nie należał. Nie potrafił zrobić czegokolwiek, co przywróciłoby go do życia. Choroba z tygodnia na tydzień wygrywała...

Czasami w nocy wychodzę na ten balkon, wytężam wzrok i szukam go... Gdzie teraz jesteś mój synku? Przecież tam na tej ławce siedzisz, tyle tylko, że w mojej pamięci. To jest tak, jakby wspomnienia miały czarodziejską moc: z nimi człowiek nie czuje się samotny...

Za chwilę idę spać, już świta, ale pomyślałam sobie, że mimo usilnych starań nie potrafię i nie umiem jeszcze powiedzieć: niech się dzieje wola Twoja, Panie. Może kiedyś uda mi się, ale jeszcze nie teraz! Mogę jedynie wyznać: Ty znasz Panie moje słabości i nakładasz na mnie taki ciężar, który jestem w stanie udźwignąć. Proszę Cię byś zrozumiał moją miłość do dzieci, szczególnie moją miłość do syna, bo to jedyne uczucie, którego jestem pewna, i którą będę mogła zabrać ze sobą do innego świata. Panie, spraw, aby ta moja miłość pozostała świeża i wiecznie żywa. Nie wiem dlaczego, ale poczułam przemożną potrzebę napisania tego, coś na wzór modlitwy, bo często zdarza mi się schodzić z drogi wiary. Dobry Boże, Ty wiesz, że czasami tracę wiarę, mimo że z całych sił próbuję ją odzyskać. Dlatego, nie porzucaj mnie w połowie drogi...