Dlaczego cud się nie zdarzył?

Ten post jest szczególny, bardzo osobisty, mówiący o odejściu, a zarazem trudny i ciężki dla mnie. Opisując pewne zdarzenia, próbuję zatrzymać w kadrze, to co się wydarzyło.

Kiedy niedzielnego, październikowego przedpołudnia, wracałyśmy z moją teściową z tragiczną wiadomością o stanie zdrowia mojego męża, na drodze leżał dywan z brązowo-rudych liści, słońce zapraszało do wyjazdów za miasto. Było radośnie, babie lato kusiło swoją urodą, tylko w naszych sercach panował mrok. Dwie samotne kobiety jadące do szpitala, do którego wcześniej został przewieziony mój mąż, Marek. Każda kochała go po swojemu, każda modliła się po swojemu, tylko nasz cel był wspólny, pragnęłyśmy jego wyzdrowienia. Mimo to, moja teściowa, będąca lekarzem w kółko powtarzała, że to jest mózg, że na wszystko jest już za późno. Ja do końca pozostawałam w świecie swojej naiwności, że wszystko będzie dobrze. Lekarz po zrobieniu specjalistycznych badań, potwierdził diagnozę: guz mózgu i natychmiastowa operacja. W niedzielny wieczór byłam u Marka na sali, leżał bezbronny, bez jakiegokolwiek kontaktu. Mówiłam do niego, ale on błądził gdzieś wzrokiem, trzymałam go za rękę, ale on tego uścisku nie odwzajemniał. Dzisiaj, mając to doświadczenie, wiedząc, że na drugi dzień będzie operacja, zostałabym z nim całą noc, ale wtedy nie chciałam prosić lekarza o pozwolenie - znowu bałam się. Dziś zachowałabym się inaczej. W moim życiu ciągle towarzyszył mi lęk i bojaźń, których nie potrafiłam okiełznać. W poniedziałek znalazłam jeszcze księdza, który udzielił mojemu mężowi sakramentu chorych. Wszystko miało pomóc, wiara miała przenosić góry! Kiedy operacja trwała, siedziałam w przyszpitalnej kaplicy i modliłam się o cud. Marek, nie mógł wybudzić się po zabiegu, pozostając cały czas w śpiączce. Czy już wtedy coś przeczuwałyśmy, ponieważ Pola miała jechać na turniej, a w ostatniej chwili zmieniłyśmy plany. W nocy mój mąż został przewieziony na OIOM, bo nastąpiły problemy z oddychaniem, za niego pracowała aparatura. Znajomy lekarz, który akurat pracował tam pracował, zawezwał mnie do gabinetu i patrząc na wyniki badań, prześwietlenia głowy, powiedział, że w tym stanie rokowania nie są dobre. Jeżeli nawet wybudziłby się i tak będzie roślinką, że na to, co się z nim stało, nie byłoby ratunku w najlepszej klinice świata! Czy, aby na pewno? Setki pytań bez odpowiedzi! Ale moja odpowiedź była wtedy jednoznaczna: nie ważne, że byłby roślinką, ważne, że by żył! Młody, przystojny mężczyzna leżący w łóżku do końca życia, wpatrzony w sufit... Może to jednak Siła Wyższa podejmuje za nas te najważniejsze decyzje dotyczące naszego życia?! Raz weszłam na Oddział Intensywnej Terapii i zobaczyłam płatki z ligniny na powiekach Marka. Na pytanie, dlaczego i po co, dostałam odpowiedź, że to na wszelki wypadek, gdyby wybudził się ze śpiączki, nie będzie wówczas miał problemów z oczami. Wszyscy czekaliśmy na cud, a cud nie chciał się wydarzyć! Wchodziłam na OIOM w ubraniu ochronnym i specjalnym obuwiu, ale tylko na chwilę. Patrzyłam w odrętwieniu na pacjentów tam leżących, podłączonych do rurek i skomplikowanych urządzeń.

W sobotę, 11 października 1997, dzień rozpoczął się dla mnie dziwnie, ciągle pamiętałam sen, który po tylu latach dalej tkwi we mnie. Przyśnił mi się Marek oparty o szpitalną poduszkę z bandażem na głowie, bardzo spokojny, żeby nie powiedzieć smutny, który mówił, że nic z tego nie będzie. Pamiętam tę jego twarz... Obudziłam się i znowu strach, który ściskał za gardło. Pojechałam do pracy, nic nie zapowiadało tragedii. Pola z moim tatą przyjechali, by zabrać mnie do szpitala. Stan Marka był bardzo zły. Weszła do niego jeszcze moja teściowa, potem Filip widział ojca na końcu. Nie zdążył dobrze wyjść z oddziału, gdy pielęgniarka wybiegła za nim, mówiąc, że stan pacjenta nagle się pogorszył. Gdy dotarłam do szpitala, mój mąż już nie żył. Nie chciał, nie mógł poczekać, aby pożegnać się ze mną, a może jemu też było ciężko i dlatego... Nigdy nie dowiem się, tajemnicę zabrał ze sobą. A my? Byliśmy garstką ludzi stojących pod drzwiami OIOM-u - zapłakani, opuszczeni przez człowieka, który dla każdego z nas był całym światem. Odszedł człowiek..., jak mieliśmy dopuścić do siebie, że to tylko przejście do innego, lepszego świata, a my, co z nami tu na ziemi, z naszymi planami, z naszymi rolami, które mieliśmy wypełniać przez całe życie?! Kiedy odchodzi młody człowiek, to jest zawsze gwałt na naturze. To, nie tak miało być!

Wróciliśmy do domu, nie wierząc w to, co się stało, byliśmy, jak w letargu. Mój syn nie mógł unieść tego, co usłyszał i po prostu uciekł ze szpitala. Pamiętam, jak z płaczem rzuciłam się na moją sąsiadkę, która była moją pocieszycielką w tym trudnym czasie i pytałam ją dlaczego dawała mi nadzieję, że wszystko będzie dobrze, dlaczego kazała mi ufać?!

Ceremonia pożegnania odbyła się 18 października, było zimno, padał deszcz, a na 1 listopada wyjątkowo na kwiatach leżał już pierwszy śnieg. Wtedy po raz pierwszy umarłam...