Opuści córka matkę swoją...

Chciałabym, aby ten post i może kolejne były kontynuacją poprzedniego, zanim na dobre powrócę do wątków poświęconych Filipowi. Może uda mi się choć trochę odtworzyć atmosferę, jaka towarzyszyła nam w związku ze ślubem Poli. Gdyby ktoś ze znajomych zapytał mnie w pierwszych dniach stycznia 2013 roku, czy wybieram się do Stanów, przecząco pokręciłabym głową, twierdząc, że nie ma takiej potrzeby. Ale już w połowie stycznia, wszystkie moje plany zaczęły zmieniać się za sprawą informacji, które dostarczała mi Pola. Termin ślubu pierwotnie planowany na lipiec tego roku, musiał ulec przyspieszeniu. Jeśli Pola nie wzięłaby ślubu do 04.02. 2013, musiałaby zabierać walizki i opuszczać Stany, ponieważ do tej daty była ważna jej wiza studencka z poprzednich studiów. Kolejnym powodem były problemy finansowe w związku z rozpoczęciem nowych studiów (opisuje to wszystko dokładnie w poprzednim poście).

Fot.Clara, 2013r.

Zatem wszelkie znaki na niebie i ziemi oraz głos jej adwokata wskazywały na to, aby Pola i Steve, zalegalizowali swój związek, jak najszybciej. Wolny termin przypadał na piątek 1 lutego 2013 roku. Miał to być tylko ślub cywilny, bo czas naglił. Wiadomo, że przygotowania do ślubu trwają miesiącami, a jak zorganizować całą ceremonię w trzy tygodnie?! Przed nimi było nie lada wyzwanie. Jak się później okazało, poradzili sobie ze wszystkim wyśmienicie. Nie wiadomo było, jak w ogóle do tego wydarzenia podejść. Na początku, Pola i Steve, chcieli pójść tylko ze świadkami do sądu (w USA, tam udzielają ślubów cywilnych), podpisać papiery, potem zaprosić ich na obiad do dobrej restauracji. Miało obyć się bez rodziców Steve'a i moim, ponieważ w perspektywie rysował się ślub kościelny w Polsce, ale najwcześniej latem przyszłego roku. Spędzając z Polą długie godziny na rozmowach telefonicznych "widziałam", że ona w ogóle nie czuje powagi sytuacji. Z jednej strony byłam tym wszystkim przerażona, że taki pośpiech, że mogą nie ogarnąć tylu spraw, które nagle zwaliły im się na głowę, a czas leciał bezlitośnie. Według Poli, miał to być tylko ślub cywilny, zwykłe podpisanie dokumentów, bo przecież ten prawdziwy, wymarzony dopiero ma nastąpić. Nie popierałam jej myślenia, ale gotowa byłam zaakceptować decyzję. Wiele razy u mnie (w Polsce) dochodziła trzecia nad ranem, gdy kończyłyśmy rozmowę. "Morze Czarnych Myśli", które nagle wezbrało u brzegu, na którym stała Pola i Steve, powoli zaczęło się uciszać. Chyba po trosze byłam tą skałą, o którą rozbijały się huraganowe wiatry, a fale z dnia na dzień traciły swoją złowieszczą moc. Dawałam Poli do zrozumienia, że ślub jest czymś wielkim, jest ceremonią bez względu na to jaki jest jego rodzaj i gdzie się odbywa. Sugerowałam, że ważnych wydarzeń w życiu człowieka nie można wyrzucać poza margines, bo emocje, najczęściej te negatywne, gnębią nas później przez wiele lat. W rezultacie dało to chyba jakieś efekty, bo już po paru dniach okazało się, że oni chcą mieć ślub z całą oprawą temu należną oraz, że na tę uroczystość przybędą zarówno rodzice Steve'a jak i jego najbliższa rodzina i przyjaciele. Z jednej strony bardzo się ucieszyłam, ale z drugiej "łzy Pana Boga" sprawiły, że coś we mnie pękło - ta twarda skała skruszała... Po mojej głowie zaczęły kołatać się zazdrosne myśli, że oto nie będę na ślubie jedynego dziecka - własnej córki! Nie mogłam tego przeżyć. Wstydzę się takiego uczucia, ale byłam tak po matczynemu zazdrosna, że rodzice Steve'a dostąpią tego zaszczytu, tylko nie ja! Po kolejnej nieprzespanej nocy, powiedziałam Poli, że w takiej chwili chcę być przy niej i nie ma dla mnie znaczenia, że będzie to ślub cywilny. Tak mi się wydaje, że dopiero od swojej decyzji nakręciłam na dobre całą machinę przygotowań do wesela. Skoro przyjeżdżam, to ma być ślub a nie jego namiastka!

Zaczęłyśmy więc wertować strony z sukniami ślubnymi i całą ich oprawą. W Stanach jest moda, że Panna Młoda na ślubie cywilnym, może wystąpić w białej sukni nawet z welonem. Pola, zrezygnowała z welonu, zostawiając to mimo wszystko na ślub kościelny. Jako ciekawostkę dopowiem, że za pomocą specjalnej strony internetowej z sukniami ślubnymi została zamówiona, zapłacona piękna suknia ślubna, która "idzie" do tej pory i dojść nie może. W związku z tym nie było innego wyjścia, jak objechać miejscowe salony ślubne i na poczekaniu kupić drugą suknię ślubną o tej pierwszej, starając się całkowicie zapomnieć. Do ślubu pozostało dziesięć dni, a panie w salonach, pokazując wystudiowany uśmiech mówiły, że każdy model byłby dostępny, ale minimum za miesiąc. Trwoga dopadła nas, ale okazało się, że model, który Pola akurat wybrała, będzie dostępny za tydzień, więc radość była wielka. Za pomocą internetu wybierałyśmy też buty ze sprawdzonej już strony, a Pola dodatkowo robiła zdjęcia telefonem komórkowym wiązankom ślubnym i przesyłała mi na e-maila. Natomiast ja, zaopatrzona w akcent polski, kupiłam Steve'owi (nie wiem, jak odmieniać imię mojego zięcia?!) białą kamizelkę, krawat i chusteczkę do butonierki. Wszystko wykonane było z białej tafty o delikatnym wzorze, przewlekane srebrną nitką pasującą do sukni Poli. Hmm, tak w ogóle, słowo zięć jest nowe w moim słowniku, ale niezwykle miłe dla ucha i serca :)

Może zastanawiacie się, po co opisuję to wszystko z takimi szczegółami?! Czy nie prościej byłoby ująć w paru zdaniach, a nie taki elaborat?! Może i prościej, ale w swoim życiu mam tak mało radości, że nawet na łamach tego posta, chcę cieszyć się z tej ceremonii, przeżywać ją po raz kolejny. Było to nasze pierwsze tak radosne wydarzenie, od momentu śmierci Filipa. Nie mogę i nie chcę umniejszać wartości takiego wydarzenia, jak ślub dwojga ludzi, którzy wyszli na drogę ku swojemu przeznaczeniu.

"DLATEGO OPUŚCI CZŁOWIEK OJCA SWEGO ORAZ MATKĘ I POŁĄCZY SIĘ Z ŻONĄ SWOJĄ. I BĘDĄ CI DWOJE JEDNYM CIAŁEM, A TAK JUŻ NIE SĄ DWOJE, LECZ JEDNO CIAŁO" Ewangelia Marka 10:7