Mamo, wróciłem!

Znowu spojrzałam z trwogą na datę mojego ostatniego posta, upłynął prawie miesiąc, odkąd opisałam podróż Filipa i moją do ośrodka terapeutycznego na Warmii i Mazurach. Jechaliśmy tam parę godzin, ostatnie kilometry pokonując po polnych, zaśnieżonych drogach. Gdy wreszcie tam dotarliśmy, naszym oczom ukazał się przygnębiający widok. Zachodził już zmrok, było mroźno. W szczerym polu stały małe domki przykryte czapami śniegu. Widocznie wcześniej były to jakieś popegeerowskie zabudowania, teraz tylko wyremontowane i przeznaczone do innego celu. W ten sobotni wieczór, gdy dotarliśmy na miejsce, wydawało się nam obojgu, że właśnie tam kończy się świat zapomniany przez Boga i ludzi. Wiało grozą i przejmującym zimnem. Filipowi nie spodobało się to miejsce i zapowiedział, że tam nie zostanie, i chce wracać do domu. Dodam, że chłopcy, którzy byli w tym ośrodku dłużej, musieli sprawdzić Filipa na okoliczność narkotyków - był czysty. W pewnym sensie chłopcy pomogli mi w przekonaniu Filipa, aby spróbował zostać. Wiadomo, nowe miejsce, sytuacja, na wszystko potrzebny jest czas. Ciężko było mi stamtąd odjeżdżać, zostawiając Filipa samego. I nie chodzi o to, że pokazuję się jako nadopiekuńcza matka, ale to nie był już ten sam Filip sprzed choroby. Ten, którego tam zostawiałam był, jak małe dziecko. On chciał do domu, do miejsca, w którym czuł się bezpiecznie, a to nowe otoczenie było nieprzyjazne. Patrzył na mnie ze smutkiem, że zostawiam go samego. A ja wyszłam stamtąd z płaczem i pełna rozterek, czy zrobiłam dobrze. Z jednej strony do głosu dochodził rozsądek, bo na to miejsce czekaliśmy parę miesięcy, a z drugiej uczucia, że pozostanie tam sam. Miał tam zapewnioną opiekę lekarską i terapeutyczną, więc o co chodzi?! O tej opiece lub jej braku miałam przekonać się już za parę godzin.

Gdy stamtąd wyjeżdżałam Filipa nie widziałam, zabrali go, aby pokazać mu jego pokój. Instynktownie czułam, że to nie jest miejsce dla niego. Po dwóch godzinach jazdy do domu, otrzymałam pierwszy złowieszczy sygnał od psychoterapeuty, informujący mnie, że Filip nie chce współpracować z nim i chce wracać do domu. Moja wściekłość na całą tę sytuację mieszała się z bezradnością. Co miałam w takiej sytuacji robić? Terapeuta sugerował mi, że powinnam wrócić i zabrać syna z powrotem. Byłam tak zmęczona i wściekła na niego, że w którymś momencie zaczęłam krzyczeć do telefonu, że on chyba pomylił profesje i powinien w tamtejszej oborze zmieniać krowom siano, może tam byłby lepszy! Co z jego profesjonalizmem, z podejściem do pacjenta chorego psychicznie?! Może chciał pozbyć się mojego syna, jako trudnego pacjenta. Odpowiedziałam mu, że nie zawrócę, bo jestem w połowie drogi do domu, a on powinien użyć wszelkich sposobów, aby syna zatrzymać. Wróciłam do domu zmęczona i zła na wszystko i wszystkich. Noc jakoś przespałam, targana koszmarami. Rano, przedzwoniła do mnie moja mama, informując, że w nocy przyjechał do nich Filip, był zziębnięty i wystraszony. Po chwili Filip przyszedł do mnie do pracy, szczęśliwy stanął we drzwiach i zawołał: mamo, wróciłem! Do tej pory widzę tę jego radość - ona była bezcenna! Miałam wprawdzie syna z powrotem w domu i bez poprawy emocjonalnej, ale chociaż szczęśliwego!

Już na spokojnie Filip opowiedział mi, że bardzo źle się tam poczuł. Nie chciał wyjść z pokoju, a pan psychoterapeuta nie pofatygował się do niego, aby zapytać, co się z nim dzieje, jak się czuje. Filip miał jakieś "schizy", że bombardują ten budynek, a on musiał uciekać i kryć się po polach. Dopiero po wieczornym apelu zorientowano się, że nie ma go w pokoju. Cała grupa zaczęła go szukać z latarkami i pochodniami, scena jak z kiepskiego horroru. Wreszcie wrócił do pokoju, zabrał swoją torbę i uciekł, nie zatrzymany przez nikogo. Szedł w nocy przez zaspy do najbliższego przystanku, aby dotrzeć do dworca PKP. Nie miał pieniędzy, nie kupił biletu, a pan konduktor wlepił mu mandat. Tak oto zakończyła się historia, która nie miała happy endu.